Maryja - nasz wzór do naśladowania

Posiadanie Maryi jako wzoru do naśladowania oznacza, że chcemy się od Niej uczyć. Ponieważ to dzięki Matce Bożej jesteśmy w stanie zbliżyć się do Jezusa. Maryja uczy nas pobożności i słuchania Słowa Bożego. Jednocześnie jest kobietą, która mocno stoi w życiu - z problemami, które mogą być również naszymi. Pokazuje nam, jak możemy polegać na Bogu w każdej sytuacji naszego codziennego życia.

Matka Najświętsza przeżyła w swoim życiu wiele głębokich i bolesnych doświadczeń i wbrew wszelkim przeciwnościom pozostała wierna swojemu Synowi do końca. Razem z Maryją wierzymy, że śmierć i zło nie mają ostatniego słowa i że można je pokonać dzięki wierze w Jezusa. Ta wierna wiara, której uczy nas Maryja, wzmacnia nas i zachęca. Daje nam nadzieję, że Bóg jest zawsze po naszej stronie, bez względu na to, co się dzieje.

Ponieważ Maryja zaufała Bogu całym sercem, Duch Święty był w stanie ją napełnić. Jeśli będziemy Ją naśladować, Duch Święty również nas napełni i pomoże nam odnowić naszą wiarę w świecie swoją mocą.

Kościół katolicki - "katolicki" oznacza "powszechny"

Nazwa Kościoła katolickiego mówi wszystko. Przymiotnik "katolicki" pochodzi od greckiego "kat'holos", co oznacza "powszechny", "wszechobejmujący", "dotyczący wszystkich". Takie jest właśnie twierdzenie Kościoła, które odziedziczył i przyjął od swojego jedynego założyciela, Jezusa Chrystusa. Zarówno w Credo Apostolskim, jak i w Credo Nicejsko-Konstantynopolitańskim wyznajemy naszą wiarę w ten właśnie Kościół katolicki.

Zadaniem Kościoła jest niesienie ludziom dobrej nowiny o Ewangelii i zbawczym dziele Boga poprzez sakramenty - wszędzie, do każdego człowieka, niezależnie od czasu, miejsca czy okoliczności, w jakich się urodził i żyje. Często można to bardzo wyraźnie odczytać z Pisma Świętego, ponieważ sam Jezus troszczył się o tych, którzy zostali zepchnięci na margines i nikomu nie odmówił ani nawet nie cofnął swojego zbawienia. W ten sam sposób Jego Kościół, który założył wraz ze swoim wniebowstąpieniem, ma działać i pracować w jak największej liczbie miejsc na przestrzeni czasu, ponieważ chce, aby Jego łaska dotarła do każdej duszy.

Cześć oddawana świętym - więź z komunią świętych

Jako katoliccy chrześcijanie czcimy na wiele sposobów świętych, którzy nas poprzedzili, którzy przeszli już przez swoje ziemskie życie i którym udowodniono, że są w stanie oglądać oblicze Boga w wieczności. Z jednej strony prosi się ich o wstawiennictwo, ponieważ są bliżej Boga, dobrze znają ludzkie trudności i potrzeby, a zatem są odpowiednimi przyjaciółmi, aby zanieść nasze troski do Boga. Jednocześnie upamiętniamy ich czyny i osiągnięcia za życia na ziemi, ponieważ odzwierciedlają one ich duchową dojrzałość, z której można czerpać wiele rad. Wielu różnych świętych wszystkich czasów jest tak wielorakich i różnorodnych, że można znaleźć inspirujący i prawdziwy przykład dla każdej sytuacji i wyzwania w życiu, aby pomóc nam przez te sytuacje przejść.

Święci są również częścią Kościoła Chrystusa, Jego Mistycznego Ciała, i są z nami blisko związani na poziomie duchowym. Możemy się od nich wiele nauczyć, zarówno pod względem ich nauczania i przykładu, jak i poprzez łaski, o które mogą nas prosić. Gdy wędrujemy przez ten świat, pomocne i pocieszające jest spojrzenie na przykład świętych i uświadomienie sobie, że nie jesteśmy sami i że uświęcenie i doskonałość są możliwe. Mogą odświeżyć naszą nadzieję na przyszłe życie i wzmocnić nas w naszych wysiłkach.

Święcenia duchowne - mężczyźni w służbie Bogu

Zgodnie z doktryną katolicką tylko mężczyźni mogą być wyświęcani na kapłanów. Nie oznacza to żadnej dewaluacji kobiet. W chrześcijaństwie kobiety i mężczyźni mają zawsze taką samą godność przed Bogiem. Pomimo ich równości, mają różne zdolności i talenty ze względu na płeć, a zatem wypełniają różne zadania w społeczeństwie i kościele.

Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus powołał na kapłanów wyłącznie mężczyzn, dlatego od początku istnienia Kościoła kapłaństwo było zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn. Z pewnością nie było to spowodowane okolicznościami tamtych czasów, że Jezus nie wyświęcił kobiet na kapłanów. Przez całe swoje życie Jezus nigdy nie unikał kontrowersji. Wyznaczał różne standardy, zwłaszcza w kontaktach z kobietami. Krąg jego uczniów obejmował wiele kobiet, które darzył wielkim szacunkiem. To właśnie kobieta, Maria Magdalena, jako pierwsza dała świadectwo o zmartwychwstaniu Jezusa.

Dlatego Jezus celowo przydzielił mężczyznom i kobietom równe, ale różne role. W ten sposób obie płcie uzupełniają się nawzajem w swojej posłudze w kościele, w którym wypełniają różne zadania, ale zawsze mają wspólny cel, jakim jest rozpalenie miłości Bożej w sercach wszystkich ludzi.

Celibat - niepodzielna miłość do Boga

Celibat to dobrowolne zobowiązanie do życia w bezżenności ze względu na królestwo niebieskie, tj. do całkowitego oddania swojego życia Bogu. W Kościele katolickim celibat dotyczy głównie osób z zakonów i kapłanów.

Ten styl życia jest wzorowany na samym Jezusie, który wyraził swoją niepodzielną miłość do Boga między innymi poprzez życie w celibacie. Niezwiązanie się z konkretną osobą tworzy wielką wolność. Osoby żyjące w celibacie mogą poświęcić całą swoją uwagę i energię służbie wiernym. W ten sposób osoba żyjąca w celibacie staje się płodna w zupełnie inny sposób niż w małżeństwie: jest to duchowa płodność, która stanowi fundament każdego kościoła. Osoba żyjąca w celibacie pokazuje poprzez swoje całkowite uczniostwo, że nie jest zainteresowana tylko jakimś urzędem lub światowym zawodem, ale powołaniem, o którym konsekwentnie świadczy swoim stylem życia.

Celibat jest przekonanym "tak" dla Boga i związanym z tym przekonaniem, że istnieje życie pozagrobowe, w którym małżeństwa już nie istnieją, ale w którym każda osoba doświadcza absolutnego szczęścia dzięki obecności Boga w niebie.

Katolickie małżeństwo - miłość, która idzie na całość

Zgodnie z katolickim rozumieniem, małżeństwo jest trwającym całe życie przymierzem między mężczyzną i kobietą. Celem tego przymierza jest wzajemne dobro małżonków i wychowanie ich dzieci.

Katolickie małżeństwo powinno reprezentować przymierze między Jezusem a Jego Kościołem. Tak jak Jezus będzie bezwarunkowo wierny swojemu Kościołowi przez cały czas, tak małżonkowie powinni być wierni sobie nawzajem, bez względu na to, co się wydarzy. W ten sposób małżeństwo staje się przestrzenią, w której ludzie mogą być tym, kim są, bez obawy, że pewnego dnia partner ich opuści. Tylko dzięki temu bezpieczeństwu możemy z czasem rozwijać naszą osobowość.

Każdy odczuwa tęsknotę za wyłącznym, niezawodnym partnerstwem - zarówno emocjonalnym, jak i fizycznym. Małżeństwo podnosi seksualność do rangi cennego daru, który małżonkowie mogą sobie nawzajem ofiarować. Kreatywny akt, z którego może wyłonić się dziecko. Dziecko, które znajduje bezpieczny dom na całe życie ze swoimi rodzicami.

Katolickie małżeństwo stanowi zatem podstawę, na której miłość może być owocnie przeżywana z umysłem i ciałem we wzajemnym szacunku.

Chrzest i bierzmowanie - nowe życie w Chrystusie

Chrzest i bierzmowanie nazywane są sakramentami. Sakramenty są znakami zbawienia, które Jezus ustanowił w swoim Kościele. Chrzest ustanawia członkostwo w Kościele Jezusa Chrystusa na początku życia chrześcijańskiego.

Jest to wyjście z królestwa śmierci do życia, czyli do trwałej komunii z Bogiem. W chrzcie stajemy się członkami ciała Chrystusa: jednoczy nas on z Jezusem Chrystusem, uwalnia od grzechu i pozwala nam zmartwychwstać z Nim do życia wiecznego. Poprzez dar chrztu Bóg przyjmuje nas bezwarunkowo.

Dla wszystkich tych, którzy znają ewangelię i słyszeli, że Chrystus jest "drogą i prawdą, i życiem" (J 14:6), chrzest jest jedyną drogą do Boga, a tym samym do zbawienia.

Podczas chrztu osoba zawiera przymierze z Bogiem, które każdy musi przypieczętować wolnym "TAK". Kiedy dzieci są chrzczone, rodzice wyznają wiarę w ich imieniu.

Dar chrztu, który otrzymują nowonarodzeni, powinien być przez nich przyjęty w sposób wolny i odpowiedzialny, gdy dorosną: W sakramencie bierzmowania chrzest zostaje dopełniony przez własne "tak" bierzmowanego i otrzymuje on dar Ducha Świętego, tak jak został on udzielony apostołom w dniu Pięćdziesiątnicy. Zewnętrznym znakiem bierzmowania jest nałożenie rąk i namaszczenie chryzmatem.

Ci, którzy proszą o Ducha Bożego w bierzmowaniu, otrzymują siłę do dawania świadectwa o Bożej miłości i mocy w słowie i czynie i są teraz uważani za w pełni ważnych, odpowiedzialnych członków Kościoła katolickiego.

Podczas gdy chrzest integruje ludzi ze wspólnotą wiary, bierzmowanie umacnia ich na ich drodze.

Eucharystia - źródło życia (lub: zaspokojenie głodu)

Po chrzcie i bierzmowaniu, Eucharystia jest trzecim sakramentem inicjacji w Kościele katolickim.

Stanowi ona tajemnicze centrum wszystkich tych sakramentów i jest rdzeniem wspólnoty chrześcijańskiej. W niej Kościół staje się Kościołem, ponieważ to tutaj historyczna ofiara Jezusa na krzyżu staje się obecna w ukryty sposób podczas konsekracji. Zgodnie z katolickim rozumieniem, Chrystus jest tajemniczo, ale prawdziwie obecny w Eucharystii. Uczestnicząc w Ciele i Krwi Chrystusa pod zewnętrzną postacią chleba i wina, jednoczymy się osobiście z Chrystusem. Celebracja Eucharystii jest "źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego" (Sobór Watykański II {LG} 11).

Kościół katolicki nie wymyślił tego obrzędu. Jezus sam celebrował Ostatnią Wieczerzę ze swoimi uczniami; tutaj oddał się swoim uczniom i zaprosił ich do celebrowania Eucharystii odtąd, nawet po Jego śmierci.

Eucharystia jest prawdziwą ofiarą Nowego Przymierza. W celebracji Eucharystii ma miejsce "bezkrwawa wizualizacja ofiary krzyża". Poprzez swoje oddanie i ofiarowanie darów/"ofiary mszy" (chleba i wina), wierni włączają się w ofiarę Chrystusa. Ofiarujący (= wierni) spożywają ofiarę jako znak ich gotowości do przyjęcia takiej samej postawy jak Chrystus, do życia dla Boga, w rzeczy samej, aby pozwolić samemu Chrystusowi żyć w nich, który oddał się za nich.

Kościół wierzy, że w każdej celebracji eucharystycznej działa sam Chrystus. Oznacza to, że kapłani nie tylko działają w zastępstwie lub w imieniu Chrystusa, ale że to sam Chrystus działa przez nich jako głowa Kościoła w tym momencie ze względu na ich święcenia.

Ponieważ jednoczymy się z samym Chrystusem w celebracji Eucharystii, Msza Święta jest dla chrześcijan "sercem tygodnia" i najważniejszym czasem w tygodniu. Tak jak pielęgnujemy regularną relację z kimś, kogo kochamy, tak katolicy pielęgnują swoją żywą relację z Chrystusem podczas celebracji Mszy Świętej.

Komunia Święta jest wyrazem jedności Ciała Chrystusa. Każdy, kto został ochrzczony w Kościele katolickim, podziela jego wiarę i żyje w jedności z nim, należy do niego. Byłoby zatem sprzecznością, gdyby Kościół zapraszał do Komunii osoby, które (jeszcze) nie podzielają wiary i życia Kościoła.

Spowiedź - pojednanie i nowy początek

Chociaż chrzest uwalnia człowieka od mocy grzechu i śmierci, nie uwalnia nas od ludzkiej słabości i skłonności do grzechu. Dlatego potrzebujemy miejsca, w którym możemy być ciągle na nowo pojednani z Bogiem: Spowiedź.

Bóg jest miłosierny i nie pragnie niczego bardziej niż tego, abyśmy skorzystali z tego miłosierdzia i pokutowali. Sakrament spowiedzi jest jedną z największych łask, ponieważ dzięki niemu możemy zacząć od nowa, przyjęci w miłości i obdarzeni nową siłą.

Sam Jezus uzasadnił sakrament pokuty, gdy powiedział do swoich uczniów w dzień Wielkanocy: "Przyjmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zaprzecie się grzechów, są im zaparte". (Każda spowiedź obejmuje rachunek sumienia, żal, postanowienie, wyznanie i skruchę. Warunkiem wstępnym odpuszczenia grzechów jest osoba, która naprawdę się nawraca i kapłan, który rozgrzesza ją w imieniu Boga.

Tylko Bóg może przebaczać grzechy, ale chce, abyśmy mówili o naszych grzechach i wyznawali je twarzą w twarz, dlatego spowiedź odbywa się przed Panem w obecności kogoś, kto jest do tego upoważniony. Są to przede wszystkim biskupi, a następnie jego asystenci, wyświęceni kapłani.

Kościół katolicki zachęca wiernych do spowiedzi przynajmniej raz w roku (przed Wielkanocą). Zaleca się comiesięczną spowiedź. Jeśli jednak popełniłeś poważny grzech, musisz najpierw przystąpić do spowiedzi, aby móc przyjąć Komunię Świętą.

W sakramencie pokuty ludzie biorą odpowiedzialność za swoje czyny i otwierają się na nowo na Boga i wspólnotę Kościoła. Jako część rachunku sumienia, sakrament ten pomaga nam pracować nad sobą i naszą relacją z Bogiem, a tym samym stawać się lepszymi ludźmi.